Yunus (A.S) ın Duası, Sabah İbadeti, Hanzalanın Yıkanması, Allahı Sevdiren Kişiler, Nefs, Ticaret, Mehdi

el-Hamdülillâhi rabbi’l-âlemin ve’l-âkibetü li’l-muttakîn es-salâtu ve’s-selâmu alâ seyyidinâ Muhammedin ve âlihî ve sahbihî ecmaîn. İ’lemû eyyühe’l-ihvân enne efdale’l-kitâbi kitâbullâh  ve enne efdale’l-hedyi hedyu Muhammedin sallallahu aleyhi ve sellem ve şerre’l-umûri muhdesâtuhâ ve külle muhdesin bid’ah ve külle bid’atin dalâleh ve külle dalâletin fi’n-nâr ve bi’s-senedil muttasili ile’n-nebiyyi sallallahu aleyhi ve selleme ennehû kâl:

İnnî le-a’lemü kelimeten lâ yekûlühâ mekrûbün illâ ferracellâhu azze ve celle anhu

Ben bir kelime biliyorum ki, o kelimeyi her kim okursa Allahu Teâlâ onun bütün sıkıntılarını ondan gideriverir. Mekrûb. Bu da, kelimete ahî yûnuse. Yunus aleyhisselamın dediği kelimedir. Fe-nâdâ fi’z-zulümâti. Bu zulmetler içerisinde birisi balığın karnındaki zulmet, birisi de denizin içindeki zulmet. Hem denizin içerisinde kapalı hem balığın karnında kapalı. Bu zulmet içerisindeki zulümât diye söylüyor çünkü. Orada da Cenâb-ı Hakk'a, en lâ ilâhe illâ ente sünhâneke innî küntü mine’z-zalimîne  duasını okudu ve bu duası sayesinde Cenâb-ı Hak da onu oradan ihraç buyurdu. 

Bu olan bir hadisedir, Cenâb-ı Hak azze ve celle bildiriyor bize. 

Gemi halinde balık avına çıkmışlar. Bu büyük balıklar, balina balıklarını gemiyle bir yerde yakalamışlar. Bakmışlar ki, galiba o adamlar da karaya çıkıyorlarmış. Anlaşılan orada dinleniyorlarmış. Bunlar hemen kayıklarını indirmişler. Fakat bunlar da bunları görünce denize dalmışlar, kaçacaklar. Denizde hayvan bir kuyruk çarpmış, kayığın birisini devirmiş. Devirince kayıktaki taifeler  denize düşmüşler. Düşünce tabii yüzme biliyorlar neticede, bir tanesi kayıp, diğerleri kurtulmuşlar. O kayıp olan kardeşlerini aramışlar, taramışlar yok. Eh, oldu ne olduysa demişler ama balığı da yakalamışlar. Gemi yok, gemiye almışlar balığı, başlamışlar yüzmeye, ama aradan kim bilir ne kadar zaman geçmiş. Yüzmeye başlamışlar filan, bir de karnını yarsınlar baksınlar ki adamcağız karnının içerisinde. Saklayan Allah burada da bunu aynen saklamış işte. Yunus aleyhisselam’ı sakladığı gibi. 

Bunu gazete yazdı da kesmiştim. Belki bir sene olmuş mudur, olmamıştır. Bu hadiseyi orada okudum. 

Demek ki Cenâb-ı Hakk'ın kudreti. Sonra adamcağızı çıkarmışlar. Masaj, masaj yaparak işte tedavilerle dirilmiş ölmemiş. 

Demiş anlatıyor vakıayı, nasıl oldun diyorlar?

Diyor ben ne bileyim, oradan daldım, dalar dalmaz iki kayanın arasından bir boğazdan geçtim diyor. Geçtim içeriye girdim, baktım içerde her tarafın yokladım, yumuşak yumuşak bir yer var, çıkacak bir yer bulamadım. Hemen çaresiz olarak içerde artık bakalım ne olacak diye beklerken diyor, bayılmış işte orada.

Fakat bu [balık da] da yakalanınca adam da kurtulmuş oradan. 

Onun için bu kelime,  lâ ilâhe illâ ente sünhâneke innî küntü mine’z-zalimîne pek mübarek bir kelimedir. Bir tevhittir ve bir tesbihtir ve bir zikirdir. Bunu sabah namazının farzı ile sünneti arasında kırk kere okursanız böyle muhakkak Cenâb-ı Hak herkesin ne kadar sıkıntıları varsa o sıkıntılarını bu tesbih duasının sebebiyle o adamdan giderir. Başımız sıkıldığı vakitte çareler arıyoruz da, en büyük çare bu çaredir. 

Sonra size bir şey daha söyleyeyim. Sabahları otururuz mesela burada. Bir saat sürmez ya, işrâk vaktine okuma dualarımızla kadar meşgul oluyoruz. İşrâk namazımızı da kılıp öyle çıkıyoruz. Bu bulunur bir ibadet değildir. Onunla hiç övünmeye şeyimiz yok. Övünemeyiz onunla. Onu eksik yaparsak cezası ağır. Ama tam yapsak da ne kadar tam yapsak, o emr-i ilâhîdir. Onu yapmakla mükellefiz, muvazzafız. Övünmeye hakkımız yok.

Ama onun haricindeki nafile ibadetlerle övünmeye hakkımız var derim ama doğru bir şey değil ama yani öğünebilir insan. Ben bak mükellef olmadığım halde sabahleyin işte girer evime yatabilirdim. Bana da bir şey demezdin sen yâ Rabbi. Demezdin ama şu Resûlüllah'ın sevgisi ve senin de sevgin dolayısıyla  ben bu uykuyu terk ediyorum. Çünkü o sabahın namazıyla işrâk’ın vakti arasında, yine Efendimizin sözü, ibadetle meşgul olan insanı Allah çok seviyor. Çok seviyor, sevgiye vesile oluyor. Bu sevgiye vesile olduğu için [çok kıymetli.] Her şeye bir vesile lazım. Sen bana bir hediye getirince ben seni mecbur seviyorum. Sana verirsem sen de beni seviyorsun. ,

Ne sebep oldu? 

Bu hediyeler sebep oldu. Hediye ne kadar kıymetliyse sevgi de o kadar fazla olur. 

Hediye kıymetli bir şey de maşallah der. Nasıl bak, adam bana ne güzel bir hediye getirmiş. İçeriden ona bir muhabbet tabii olarak eder. Bu da Allah'a hediyedir ve Resûlüllah'a da hediye. Ve o arada  analarımıza, babalarımıza da dostlarımıza da o hediyeleri gönderiyoruz. Hepsi bunlardan çok seviniyorlar. Bu sevinme dolayısıyla Cenâb-ı Hakk'ın bize de bir sevgisi oluyor. 

Nasıl ki burada demin arz etmiştim. Bu sevgiden dolayı da Cenâb-ı Hak bize nâmütenâhi nimetler veriyor. Hiç yoktan bir hacı sevabı veriyor. En kısası. Sana diyor bir hacılık sevabını hem umresiyle beraber sana veririm. 

Niçin? 

Sen burada benim zikrimi yaptın, adımı anmak suretiyle yarım saat filan hani eğlendin. Şimdi ben de sana buna mükâfat olarak bir hacılık vereceğim. 

Karışabilir misin işine? 

Kimse karışamaz. Pekâlâ. 

Büyüklerin lütufları da ona göre büyük oluyor değil mi? 

Padişaha ziyarete gidiyorsun. Ziyaret eder bir el öper, bir iltifat eder. Bir kese altın veriyor. 

Neden? 

Ona hürmet ediyorsun. Padişah o, bin lira verirse olmaz.

Ben bin lira verirsem sevinir adam. Ama padişah bin lira veremez ki.  O kese verecek. 

Allahu Teâlâ'nın vergisi de böyle bu nispet de büyük oluyor. Onun için bu gibi ibadetlere bu  maddî manevî sebep. Bir de maddî ihtiyaçlarımız var. Bizim sıkıntılarımız var her zaman. Beşeriz, ihtiyaçlarımız çok. Paraya muhtacız bir kere, muhtaç, bu ihtiyaçları ancak paralar karşılıyor. İnsanlardan beklersek olmaz.

Binaenaleyh bu vazifeyi yapınca Allahu Teâlâ maddî yardımı da veriyor sana. Mesela dükkanın yok, dükkan veriyor sana. Sermayen yok sermaye veriyor sana. 

Nereden verecek?

Gökten indirir yine verir sana. Aklımız ermez nereden vereceğine. Esbabını da halk eder O. Esbabını da işini de halk eder O. Bakarsın bugün on lira kazanırken Allah Allah bugün yirmi lira kazanmışım yahu dersin. Elli lira kazanırken aha bugün yüz lira kazandım ya. ,

Niçin? 

Veriyor Allah. 

Niçin?

Kulluk yaptığın için Allah'ın hoşuna gitti, sana işlerini âsân etti. ... Her tuttuğun altın olsun evladım dermiş ya babalar. Hah, tuttuğun altın olsun, böyle Allah'ın yolunda gidince Allah onu kendiliğinden veriyor o zaman. 

Onun için Cenâb-ı Hak kendi yolunda ne kadar O’na hizmet fazla edebilirsek fayda yine kendimize oluyor. O’na bir fayda yok, fayda yine kendimize. 

İnnî le-a’rifü nâsen mâ hüm enbiyâü 

Şimdi buna dikkat edin bakalım.

İnnî. Ben Peygamber-i âhir zaman. Le-a’rifü nâsen mâ hüm enbiyâü. Ben birtakım insanlar biliyorum ki onlar nebî değildir. Enbiya değildirler. Biliyorum ama. Ve lâ şühedâü. Şehit de değildirler. Enbiya da değildir, şehit de değildir. Yağbituhümü’l-enbiyâü ve’ş-şühedâü. Ama o enbiyalarla şehitler o adam için gıpta ederler. Enbiyalarla şehitlerin gıpta edeceği bir adamı ben biliyorum. Enbiya değil şehit de değil. Fakat onlar bile gıpta ediyorlar o adama. 

Niçin? 

Bi-menziletihim yevme’l-kıyâmeti. Kıyamette öyle bir devlete ulaşmış ki adam, bir mevki almış ki nebiler ve şehitler gıpta ediyorlar ona. 

Kim bunlar biliyor musun? 

Ellezîne. Şol insanlar ki. Yühibbûnellâhe. Allah'ı insanlara sevdiriyorlar. İnsanlara Allah'ı sevdirmek için vaaz ediyor, nasihat ediyor. Allah'ın kelamından bahsediyor, nimetlerinden bahsediyor. Devletlerinden bahsediyor. 

İnsana olan nâmütenâhî nimetlerini saya saya bitmek bilmez. Bunları bahsederken tabii insanoğlu onları duyduktan sonra, insan duya duya bir bir tarafa bağlanıyor. Bunlar da Allahu Teâlâ'yı, dünyadaki nimetleri, âhiretteki nimetleri, nâmütenâhî nimetleri ona ana ana, ana ana, adamda oraya karşı bir sevgi başlar. 

Yühibbûnellâhe.Allahı sevdirmek. Ve yühibbûnehû ilâ halkıhî. Allah'a da kullarını sevdiriyor. 

Sebebi?

Günahtan kurtulmuş kullar camide ibadette, namazda, taatta günah ne bilmiyorlar. O zaman Allah da onları seviyor. Günah etmediklerinden dolayı, ibadetlerine, taatlarına, verdiği nimetlere şükrettiklerinden dolayı Allah da onları seviyor. 

O da Allah'ı sevdirmeye vesile oluyor. Ondan dolayı ona Allahu Teâlâ öyle nimet veriyor ki şehitler de enbiyalar da o gün ona gıpta ediyorlar. 

Yani en güzel yapılacak bir nimet varsa buna delalet edebilecek bir ilim kudretine sahibi olabilmek. İnsan çok büyük devlet sahibi olabilir. Çok da hayır hasenât yapabilir. Onun derecesi ayrıdır. Fakat bu dereceye ulaşabilmek ehl-i ilme ait bir şeydir ki burada ilim sahiplerinin mevkine de faziletini de çok güzel bir şekilde izah etmiş oluyor. 

Ye’murûnehüm bi-tâ’atillâhi. Allah'a taatlerini  bildiriyorlar. Fe-izâ etâ’u’llâhe. Onlar da Allah'a itaat ettikleri zamanda da. Ehabbehümullâhu. Allahu Teâlâ da onları ne yapıyor, seviyor. 

Allah cümlemizi bu sevgiye mazhar olan kullarından eylesin. 

Muhabbet-i ilahîye en üstün bir makamdır. Muhabbetsiz olan ibadetler ibadettir amma en azından mesuliyetten kurtulur, namazını kılmış sayılır. Fakat muhabbet ile yapılan ibadet ile bu muhabbet yani canlı olarak yapılan bir ibadetle, cansız olan ibadetlerin arasında ne fark varsa, muhabbetle yapılan ibadetlerle, muhabbetten ârî olan bir ibadetin arasındaki fark da böyledir.

Asıl maksat, hakikat-i İslamiyye'nin içeriğimize yerleşmesi lazım ki benliklerini insanlar taşırlarken bu olmaz. Bu benlikler ancak yıkıldıktan sonra bu tezahür eder. 

Allah cümlemizi bu benliklerini yıkan kullarından eylesin.

İzâ eflese’r-racülü fe-vecede’l-bâ’i’u sil’atehû bi-aynihâ fe-hüve ehakku dûne’l-ğuramâi.

Bir adam iflas etmiş, birçok da borçlular yani alacaklılar var. Bir çok kimselere borcu var. Fakat sizden aldığı mal dükkanında duruyor, satamamış. Siz o malı aynen sahip olun. Bu mal benimdir de. Bu iflas eden adamdan malınızı alırsınız. Öteki alacaklılar derlerse ki, bizim de bu adamdan alacağımız var. Sizin alacağınıza ben karışmam. Bu mallar benimdir. Bunlara kimse alakadar olamaz diye ehakku, ona hak sahibi oluyor. 

Allah kusurlarımızı afv u mağfiret eylesin. Tevfîkât-ı samedâniyesine mazhar eylesin. Cümlemizi fazl u keremiyle nefsin, şehvetin, şeytanın elinden kurtulup o güzel cennetine müstahak, istihkak getiren kullarının zümresine kabul buyursun.

el-Fâtiha!