00.02.2000 - Müminin Duası, Allahtan Af Dilemek, Alimin Hükümdara Gitmesi

Vessalâtü vesselâmü alâ seyyidinâ Muhammedin ve âlihî ve sahbihî ecmaîn ve men tebi'ahû bi-ihsânin ilâ yevmi’d-din. Emmâ ba’du fe-kâle Resûlullahi sallahu aleyhi ve sellem;

مَا مِنْ عَبْدٍ مُسْلِمٍ يَدْعُو لِأَخِيهِ بِظَهْرِ الْغَيْبِ، إِلَّا قَالَ الْـمَلَكُ: وَلَكَ بِمِثْلٍ

Mâ min abdin müslimin yed’û li-ahîhî bi zahri’l-ğaybî illâ kâle’l-melekü ve leke bi-mislin.

Bu hadîs-i şerîfi Müslim ve Ebû Dâvud isimli iki büyük hadis âlimi, değerli alim rivayet etmişler, kitaplarına almışlar, Ebu’d-Derdâ radıyallahu anh'ten. Peygamber Efendimiz sallahu aleyhi ve sellem buyuruyor ki;

Mâ min abdin müslimin. “Müslüman hiçbir kul yoktur ki.” Yed’û li-ahîhi. “Müslüman kardeşine dua ediyor.” Bi-zahri’l-ğaybi. “Arkasından, o yokken gıyabında dua ediyor.”

Arkasından dua ediyor.

İllâ kâle’l-melekü. “Melek muhakkak der ki.” Ve leke bi-misil. “Bir o kadar da sana olsun.”

Yani ona ne dua ettiysen, onun karşılığı, misli de sana olsun, sana da bir o kadar olsun der.

Demek ki müslümanın müslümanı sevmesini Allah mükâfatlandırıyor. Tabii bu sevgi yüzüne karşı olursa belki gönlünü avlamak içindir, belki tavlamak içindir, belki işini yürütmek içindir, belki oyalamak içindir. Yüzüne karşı yaptığı zaman işin içine başka hesaplar olabilir ama arkasından. Hiç o görmüyor, duymuyor, bilmiyor, bu da ona el açıyor; “Yâ Rabbi! Şu kardeşime iyilikler ver, hoşluklar ver.” bilmem ne filan dua ediyor.

Burada ihlâs var, temiz duygu var. Yani yüzüne karşı olduğu zaman bir hesap olabilir. Ondan yapıyor olabilir ama burada hiç öyle bir şey yok. Duymuyor adam, bilmiyor. Sadece bu onu sevdiğinden arkasından dua ediyor. Böyle olduğu zaman mükâfatı büyük olur. Hem de ne istemişse o kardeşi için, o mü'min kardeşi için ne istemişse bir o kadar da sana versin diye melek dua eder ve ona gider. Elhamdüllah.

Demek ki müslüman müslümanı sevecek. Müslüman müslümanın derdiyle ilgilenecek, müslüman müslümanın neye ihtiyacı olduğunu bilecek. Müslüman müslümana arkasından dua ediverecek, yokken. Yâ Rabbi! O kardeşimin borcu var, ödemesini kolaylaştırıver. Yâ Rabbi! O kardeşimin çocuğu çok hasta, çocuğuna şifa veriver. Yâ Rabbi! O kardeşimin aylardır işsiz, güzel bir iş kapısı açıver, kısmetini bollaştırıver. Yâ Rabbi! Filanca kardeşimin şöyle sorunu var, böyle meselesi var...

En süratle, en çabuk tarafından kabul olan ve yerine getirilen dua nedir?

En süratli, yıldırım gibi, en çabuk kardeşin kardeşe gıyabında yaptığı dua en çabuk kabul olanlardan birisidir.

Bazı dualar gecikir. İnsan [Allah’ın] duasını kabul ettiğini bile anlayamaz.

Ben mesela Ankara’ya gittim, fakülteye yakın onu buldum, bir eski eve taşındım. Ondan sonra mahalleli bizi sevdi. Bir tanesi dedi ki; benim kiracım çıkacak, bahçenin arkasındaki eve seni alayım dedi. Müştemilat yani çatısız ama üç odalı, ötekisinden, benim o evimden iyi.

Oraya çıkarken ben dua ettim; yâ Rabbi! dedim, babam İstanbul’da evden eve kirada çok gezdi, çok gezdi. Hatırlıyorum, kamyonların üstünde eşyaları tutarak ne zahmetlerle kaç kere taşındık. Beni burada diyâr-ı gurbette annem yok yanımda, babam yok, akrabam yok, ağabeyim yok. Beni böyle ev ev gezdirtme yâ Rabbi! dedim, dua ettim. O evden de çıktık, bir başka eve kiraya gittik bu sefer.

Bundan sonra kendi evime gidiyim dedim, dua ettim ama yine, o dua ettikten sonra gittiğim evden de çıkınca bir kış gününde, Allah’ın ayazında, fakülteden uzakta bir semtte güzel, manzaralı, böyle ovaya doğru balkonu bakar, püfür püfür, breeze [brîz], rüzgar eser, gölgelik, 680 metrekare bahçesi, bahçeli Ankara’da bir ev. Oraya kiraya çıktık.

Dedim, Rabbim demek ki duamızı kabul etmemiş. Tabii yüzüm kara, suçum çok. Tabii, tabii kabul etmez benim gibi kulun [duasını] diye düşündüm. Sonra o oturduğumuz ev bizim olmadı mı! Meğer kendi evime taşınmışım. Cenâb-ı Hak kabul etmiş de duamın kabul olduğunu ben ne kadar zaman geçtikten sonra anladım. Ev benim olunca anladım. Hem de nasıl benim oldu hayret ediyorum. Parasız pulsuz o ev nasıl benim oldu, nasıl ayarlandı? Cenâb-ı Hak ayarladı mı ayarlıyor. Parasız bile ev sahibi ediyor insanı.

Abim telefon etti İstanbul’dan;

Senin oturduğun evin sahibi olan kadının erkek kardeşi benim sınıf arkadaşım.

Ee?..

Senin evi sana alacaz.

Ee?..

Paramız yok abi.

Olsun ben taksite bağlayacağım, yeter ki senetleri verelim. Peşinatsız, senet imzalayarak, her ay için bir senet imzalayarak abim işi ayarladı. Arkadaşı da demiş ki;

“Mithatçığım, canın sağ olsun kardeşim. Sen o senetleri yeter ki imzala ver bana, ben bizim bankada onları kırdırır paraya çeviririm üzülme sen.” demiş.

Paraların vakti gelmeden bankadaki müdürün bunu sevmesi, ahbâbı olması dolayısıyla o da parayı peşin paraya çevirmiş, o da gitmiş Kadıköy Kurbağalı Dere’de bir daire almış.

Onun da işi görülmüş, ona karışmam ben ama benim işim parasız pulsuz görüldü. Çok güzel bir evde oturduk. Manzaralı, havadar rahat ettik. Kışın donduk, yazın serinledik filan. Ayazda duvarları patladı, buz tuttu filan.

Dua edeceğiz birbirimize. Birbirimize dua edince Allah seviyor ve veriyor. Hem ona veriyor hem dua edilen kardeşe veriyor. Hem dua edene hem dua edilene. Bu kârlı bir şey; para da istemiyor, zor da değil. Arkadaşına dua edivereceksin ya! Seccadeye oturduğun zaman, dua vakti geldiği zaman, elini açtığın zaman bana da dua ediverecen, bu kadar. Ne var bunda yani! Taksiti yok, parası yok, pulu yok, faizi yok, masrafı yok, yorgunluğu yok, iki dudağının arasında. Bir kaç kelime mırıldanıcan, Es’ad Coşan hocama da yâ Rabbi! diyicen o kadar.

Zor mu yani? Niccen gâri?..

İkinci hadîs-i şerîf bu da müjdeli, Enes radıyallahu anh'ten Hulvânî, Deylemî ve Hakîm et- Tirmizî rivayet etmiş.

مَا مِنْ صَوْتٍ أَحَبَّ إِلَى اللهِ مِنْ صَوْتِ عَبْدٍ لَهْفَانَ، عَبْدٍ أَصَابَ ذَنْبًا، فَكُلَّمَا ذَكَرَ ذَنْبَهُ امْتَلَأَ قَلْبُهُ فَرَقًا مِنَ اللهِ، فَقَالَ: يَا رَبَّاهُ

Mâ min savtin ehabbu ilallâhi min savti abdin lehvânin abdün esâbe zenben fe-küllemâ zekera zenbehû imtelee kalbühû ferakan minellâhi fe-kâle yâ rabbâh.

Sadaka Resûlullah fî mâ kâl ev kemâ kâl.

Mâ min savtin. “Hiçbir söz yoktur ki.” Ehabbu ilallahi. “Allah’a daha sevimli olsun.” Min savti abdin lehvânin. “Dertli, içi yanık bir kulun sesinden daha sevgili bir ses mümkün değil.”

Dertli kulun sesi kadar tatlı bir ses yoktur Allah indinde.

Ama bu dert neymiş?

Herkesin bir derdi var da. Değirmencinin derdi suyla, çömlekçinin ki güneşle, ziraatçinin ki yağmurla, herkesin bir derdi var.

Bu kulun derdi neymiş?

Abdün. “Bu kul öyle bir kul ki. Esâbe zenben. “Bir günah işlemiş.” Fe-külle mâ zekera zenbehû. “Ne zaman günahı aklına gelse.” İmtelee kalbühû ferakan. “Kalbi korku doluyor.”

Hiii! Ah benim o günahtan dolayı hâlim ne olacak? Cenâb-ı Hak bana sorgu sual, ikab, azap eder mi?

Fe kâle. “Yâ Rabbi! Aman yâ Rabbi! Aman yâ Rabbi! Aman yâ Rabbi! diyor, aman yâ Rabbi diyor.

Bu sözden, bu feryattan, bu korkulu ilticadan, bu münâcâttan daha tatlı bir ses yoktur Allah indinde.

Demek ki muhterem kardeşlerim; günah işlemişsek, işlemişiz, yapmasak iyiydi ama Allah günahları affediyormuş. “Aman yâ Rabbi!” deyince, korkunca, affını isteyince, Cenâb-ı Hakk’a iltica edince demek ki Cenâb-ı Hak günahları affediyormuş.

O halde bol bol tevbe ve istiğfar edelim, yüreğimiz yansın, gözümüzden yaşlar dökülsün de Rabbimiz günahlarımızı affeylesin.

Üçüncü hadîs-i şerîf; bu da tehditli bir hadîs-i şerîf. Ama size değil başkalarına. Size bir şey yok.

مَا مِنْ عَالِمٍ أَتَى صَاحِبَ سُلْطَانٍ طَوْعًا، إِلَّا كَانَ شَرِيكَهُ فِي كُلِّ لَوْنٍ يُعَذَّبُ بِهِ فِي نَارِ جَهَنَّمَ.

Mâ min âlimin etâ sâhibe sultânin tav’an illâ kâne şerîkehû fî külli levnin yu’azzebü bihî fî nâri cehenneme.

Deylemî ve Hâkim Müstedrek’inde Muâz radıyallahu anh'ten rivayet etmiş ki;

Mâ min âlimin. “Hiçbir alim yok ki.” Etâ sâhibe sultânin. “Saltanat sahibi bir insanın yanına gitti.”

Nasıl gitti?

Tav’an. “İsteyerek, gönül hoşluğuyla.”

Şu adamın yanına bir gideyim. Bu adam saltanatlı, devletlü, şevketlü, sarayı var, bütçesi var, kesesi var, malı mülkü çok dedi, alim oraya canı isteye isteye arzusuyla gitti.

İllâ kâne şerîkehû fî külli levnin yu’azzebu bihî fî nâri cehenneme. “Cehennem ateşinde o sultan ne türlü azaplarla azaplanıyorsa, azaplandığı her azabın cinsinde o alim o sultana ortak olur. O da azaplanır.”

Neden?

Sultanın yanında senin ne işin var be alim? Senin maddiyatla, parayla pulla, keseyle, kasayla, bütçeyle, sultanın bahşişiyle, atiyyesiyle, hediyesiyle ne işin var senin, ne arıyorsun sen onun yanında?

İşin aslını düşünecek olursan, Hz. Ömer kölesiyle Kudüs’e giderken bir develeri vardı, biraz Hz. Ömer biniyordu köle yürütüyordu deveyi, biraz köle biniyordu Ömer radıyallahu anh yürütüyordu deveyi. Kudüs’e vardılar. Tam karşı tarafa ahâli, İslâm devletinin başkanı geliyor diye Kudüs’ün külahlıları, saltanatlıları, cübbelileri, rahipleri, erkânı, eşrafı, herkes dizilmiş. Bir de bakmışlar ki karşıdan bir deveyle iki adam geliyor, düşe kalka yavaş yavaş, yavaş yavaş, o kadar. Ondan sonra da tam suyun kenarında, derenin kenarına gelmişler. Hz. Ömer paçaları bir sıvamış, sudan ıslanmasın diye, geçmiş suyu öbür tarafa, pabuçları da almış. Geçmiş karşı tarafa.

Manzarayı düşünün. Çölden gelmiş bir yolcusunun halini. Papuçları, ayakları çıplak karşı tarafa geçmiş. Komutan gelmiş yanına; aman efendim demiş, bunlar Kudüs’ün eşrâfı, âyânı bilmem ne.

Devenin üstünde de sıra kölede olduğu için köle var. Köle devenin üstünde, halîfe deveyi çekiyor yalın ayak! Kendi işini gördüğü zaman devlet mumunu söndürürmüş Hz. Ömer.

Yani bu adamların gerek Moskova’da, gerek başka bir yerde yani bu kadar aşırı paralar, bu kadar aşırı masraflar, bu kadar aşırı ziynetler, süsler, tantanalar... Bunların hepsini Allah görmüyor mu, bilmiyor mu, haksızlığı? Biri şurada açlıktan ölüyor, ötekisi...

Filipinlerin adamı öldü ya hani [Ferdinand] Marcos. Kaç milyar dolar parası çıktı şeyde. O fakir Filipin halkı ki, biz Manila’da bir kere uçakla mola vermiştik de arkadaşlar bir gidip gelmişlerdi. Gözyaşlarıyla döndüler, çok büyük sefalet var hocam diye.

İşte öyle, “Sultanların yanına gönül hoşluğuyla, isteyerek giden âlimler cehennemde o sultanın çekeceği azabın her türlüsüne ortak olacak.” diyor Peygamber Efendimiz. Onun için bizim büyüklerimiz devlet kapısına, sultan sarayına yanaşmamışlar. İyi sultanlar gelmiş geçmiş. İyi sultanlar âlimi ziyaret edip elini öpmek istemişler, demiş ki, “Aman yerime de gelmesin.” Kendisi onun sarayına davet edildiği zaman gitmemiş, o geleceği zaman da aman demiş gelmesin. Korkmuşlar çünkü.

Fatih Sultan Mehmed ki İstanbul’u feth etmiş. Akşemseddin ile bir sofraya oturmuşlar. Tepsi kasnak üstünde, bağdaş kurmuşlar yemek yiyorlar. Bizim köydeki usulle, öyle yemek yiyorlar. Sahan gelmiş, bir sahandan beraber yiyorlar. Ne kadar garip! Biraz yemişler sahandaki yemeği.

Fatih Sultan Mehmed cin gibi ya, zeki ya, fıldır fıldır kafası çalışıyor. Demiş ki Akşemseddin’e;

Hocam benimle aynı kaptan yemek yedin.

Evet demiş, yedim.

E demiş, sen her zaman, “Evladım senin yediğin haram, haram yiyorsun.” diyordun, işte aynı kaptan şimdi sen de yedin. Haramsa aynı sahandan sen de yedin.

Evladım demiş, benim önümdekiler helaldi, ben sahanın helal tarafından yedim. Sahan tabak demek. Helal tarafından yedim, senin tarafındakiler haramdı, sen haram yedin.

Yaa.. Bir şey de diyememiş. Ondan sonra havaya bak, kuşa bak, manzaraya bak bilmem ne. Hop tabağı değiştirmiş, böyle çevirmiş. Biraz daha yedikten sonra demiş;

Hocam şimdi senin de haram yediğin çıktı ortaya.

Niye?

Çünkü demiş, sen şu tarafa bakarken ben tabağı çevirdim. Benim önüm senin tarafına geldi, senin önün benim tarafıma geldi. Bu sefer sen de haramı yedin.

Evladım demiş, senin önünde haramlar bitmişti, benim önümde de helaller bitmişti. Çevirdin benim tarafıma yine helali geldi, senin tarafına haramı geldi demiş.

Şimdi bunu neden söylüyor, niye söylüyor?

Kazancın her kuruş helal olacak, hakkıyla olacak. Fazladan olduğu zaman tehlikeli oluyor diye söylüyor. Sultan da olsa, senin yaptığın iş yanlış evladım, şöyle yap böyle yap diye söylüyor.

Böyle alim sultanın yanına gidebilirmiş. Hakkı söyleyebilecek alim hakkı söylemek için gidebilirmiş. Dalkavukluk yaparsa hapı yuttu. Alim, padişah çağırdığı için onun yanına gittiğinden padişahın ona ikramı helal ama padişahın kazancında kusur varsa onun yediği haram.

Hz. Ömer’in elbisesinin …. şeyi nasıl yaptın diye. Eşit olacak yani, eşit olmayınca fazlalık tehlikeli oluyor.

Allah bizi her türlü haramdan korusun, kollasın. Helal lokma yedirsin, sevdiği işleri yaptırsın. Günahkâr insanların, haram yiyenlerin, Allah’ın sevmediği kişilerin yanına yaklaştırmasın, uzak eylesin. Ömrümüzü rızasına uygun geçirip huzuruna yüzü ak, alnı açık varmayı cümlemize nasip eylesin.

el-Fâtiha.