24.03.1995 - Mazluma Yardım, Müslüman Kardeşliği, Yardım Etmek, Dertlenmek

Aziz ve sevgili Akra dinleyicileri!
Cumanız mübarek olsun. Allah cümlenizden razı olsun. Allah nice cumalara nice güzel günlere; rızasına, rıdvân-ı ekberine eriştirsin; cümlenizi, sevdiklerinizle beraber iki cihanda aziz ve bahtiyar eylesin. 
Peygamber sallallahu aleyhi ve sellem Enes radıyallahu anh’ten rivayet edilen hadîs-i şerîfte buyurmuşlar ki;

Buhârî’de ve diğer kaynaklarda var.
Peygamber sallallahu aleyhi ve sellem Efendimiz; “Kim bir melhufa yardım ederse…” buyuruyor. 
Melhuf; “mazlum, mağdur, sıkıntıda olan perişan kimse” demek.
İgâse; “imdat ve yardım” mânasına geliyor. 
Kim mü’min bir kimsenin sıkıntılı bir zamanında, mazlum ve mağdur olduğu, ihtiyacı olduğu bir zamanında yardım eder, onun yardımına koşarsa…
Bu yardım çok çeşitli şekillerde olur. Çünkü insanın yardıma ihtiyacı çeşitli şekillerde tezahür edebilir; çamura düşmüş olabilir, yükü ağır olabilir, etrafındakiler kendisine baskı yapıyor olabilir… Dünyada insanın başına sayısız sonsuz olaylar, kendisinin güç yetiremeyeceği olaylar gelebiliyor. Birisi yardım etse, mağdurum, yardımcı olsa filan diye sağına soluna bakınıyor. İşte mü’minin mü’min kardeşine yardımcı olması, imdadına koşması, yetişmesi lazım. Her çeşit ihtiyacı neyse o anda ona göre o ihtiyacını sağlaması lazım. 
Peygamber Efendimiz Enes radıyallahu anh’ten rivayet edilmiş olan hadîs-i şerîfte bir mağdur, mazlum, perişan kimsenin yardımına yetişenin ne kadar mükâfat alacağını bildiriyor. Yardım edenler için müjdeli bir hadîs-i şerîf! 
Keteballâhu lehû selâsen ve seb’îne mağfireten. “Allah ona mükâfat olarak yetmiş üç mağfiret yazar!”
Sen o perişan, mazlum, mağdur insanın imdadına merhamet ettin, acıdın, kardeşlik duygusuyla imdadına yetiştin, koştun, yardımcı oldun, destek verdin, ihtiyacı anında onun ihtiyacını giderdin… Allah o yardımcı olan kula yetmiş üç tane mağfiret yazar. 
Minhâ vâhidetün fî hâ salâhu emrihî küllihî. “Yetmiş üç mağfiretten bir tanesi -geride yetmiş iki tanesi kalıyor- yetmiş üçün bir tanesi; yardıma koşan insanın bütün işlerinin iyi olmasına, düzelmesine, ıslah olmasına, salahına yeter!”
Geriye ne kalıyor?
Vestetâni ve seb’ûne derecâtin lehû indellâhi yevme’l-kıyâmeh. “Geriye kalan yetmiş iki tane mağfiret kıyamet gününde Allah’ın huzurunda, divanında, yanında, katında onun için derece olur!” 
Aziz ve muhterem kardeşlerim!
Müslümanın müslümana yardımcı olması kardeşliğinin gereğidir. Biliyorsunuz Allahu Teâlâ hazretleri mü’minleri birbirleriyle kardeş eylemiştir. Kur’ân-ı Kerîm’de;
Arapça’da innemâ kelimesine edat-ı tahsis derler. “Bir şey sadece odur başka bir şey değildir…” [mânasına] Arapça’da bir şeye tahsis edildiği zaman bu kelime kullanır.
Aralarındaki münasebet başka bir şekille düşünülemez, uzak olduğu, yabancı olduğu düşünülemez; onlar birbirleriyle sadece ve sadece kardeşlerdir. 
“Annesi ayrı, memleketi, ırkı, dini, dili ayrı…”
Öyle şey yok. Sadece ve sadece kardeşlerdir başka hiçbir şey yakışmaz ve kuvvetli bir kardeşlik bağıdır. 
Allahu Teâlâ hazretleri bu kardeşlik bağını mü’minlerin arasına bağlamış, koymuş, birbirlerine mü’minleri rabt etmiştir ve bu bağ Allah indinde riayet edilmesi gereken çok önemli bir bağdır. Lafla, nezaketen söylenmiş zayıf bir bağlantı değildir! Allahu Teâlâ hazretleri buna çok önem vermiştir. Mü’minin mü’mini gerçek bir kardeş olarak görmesi lazım! 
Bir insan, annesi-babası bir olan bir kimseyle küçüklüğünden beri beraber büyüyor. Annesinden-babasından aldığı terbiye gereği kan kardeşi, can kardeşi aynı yerde, aynı ailede büyümüşler diye bir insan hem annesini hem babasını hem tüm ailesini seviyor. Ailesi onun için en yakın çevresi oluyor. Etrafa karşı ailesini koruyor. Ama bu koruma İslâm’da birtakım şartlara bağlanmıştır. Mesela Kur’ân-ı Kerîm’de âyet-i kerîmeler vardır, Allahu Teâlâ hazretleri emrediyor, açıkça beyan ediyor. Herkesin parmağını ısıracağı, [herkesi] hayran bırakacak olan muhteşem bir emir, İslâm’ı bilmeyenlerin duyduğu zaman şaşıracakları bir emir. Allahu Teâlâ hazretleri buyuruyor ki;
“Ey mü’minler, adaletten ayrılmayın!” 
Ey mü’minler! Adaletle hükmedin, dengeli, ölçülü, hukuka saygılı, karşısındakinin haklarını kabul eden, kimsenin hakkını çiğnemeyen bir şekilde adaletle hareket edin!
Nasıl? 
Önemli olan nasıl olduğu!
Adalet yaptığın zaman, doğru dürüst hareket ettiğin zaman kendin mağdur olacaksan bile adaletli olacaksın! Adaleti söyleyeceksin, adaleti yerine getirmeye çalışacaksın, adalete uygun hareket edeceksin! Sözün, hareketin, işin, şahitliğin, yaptığın iş adalete uygun olacak; isterse kendin zarara uğra, isterse senin aleyhinde olsun! 
Evi’l-valideyni ve’l-akrabîn. “Anne-babanın aleyhine olsa bile, akrabanın aleyhine olsa bile!”
İslâm böyle bir muhteşem adalet kaidesi getirmiş, ortaya koymuştur. 
Herkes adalete riayet etmek zorundadır. Hakkaniyete uymak, karşısındakinin hakkını çiğnememek, hakkını vermek zorundadır. 
Müslüman; iki kişi karşı karşıya geldiği zaman bunlardan hangisi bana daha yakın, diye düşünmez! İsterse birisi müslüman olsun birisi gayrimüslim olsun, o zaman bile yine adaletle hareket eder. İslâm tarihinde bunun o kadar çok misali var ki…
Adalet misalleri Peygamber sallallahu aleyhi ve sellem zamanından, sahâbe-i kirâm zamanından başlamış, bizim ecdadımızın zamanına kadar gelmiş, günümüze kadar yaklaşmış. Temenni ederiz ki günümüzde de olsun fakat maalesef o tarzda olmadığını görüyoruz. 
Peygamber sallallahu aleyhi ve sellem Efendimiz zamanında Peygamber Efendimiz’e bir gayrimüslim ile bir müslüman geliyor ve Peygamber Efendimiz ikisinin davasını dinlediği zaman gayrimüslime; “Sen haklısın.” diyor. Müslümana; “Sen haksızsın.” diyor. Peygamber Efendimiz’in bütün hareketleri böyle!
Müslüman da olsa başkası da olsa hakkı, adaleti hükmediyor ve nasıl yapılması gerekiyorsa onu söylüyor. Onun için Peygamberimiz sallallahu aleyhi ve sellem Efendimiz Peygamber olmadan önce Mekke ahalisi arasında el-Emîn diye tanınmış; çok güvenilen, kendisine itimat olunabilen kimse, emniyetli kimse diye zaten tanınmış, ordan biliyoruz. 
Problemleri çözmekte tatlı, güzel usulleri bulmayı da bilen, herkesin de gönlünü de kollamaya gayret eden bir mizacı olduğunu da şuradan biliyoruz:
Peygamber Efendimiz’in gençliğinde Kâbe’yi tamir etmişler. Hâcer-i Esved’i Kâbe’nin köşesine yerleştirmek gerekmiş. Mekke’nin eşrafı, âyânı, herkes Kâbe’ye muazzam hürmet ediyor. Ona bir şey olacak diye ödleri patlıyor. Duvarları çatlamış, eski tabirle mâil-i inhizâm diyoruz, sellerden dolayı yıkılacak hâle gelmiş. Çünkü eskiden seller Mekke’nin öbür taraflarından geldiği zaman çok kuvvetli sel gelirse Kâbe’ye gelirdi, Kâbe’nin üzerine doğru gelirdi, duvarlarına zarar verebilirdi. Şimdi artık onlar yok ama bizim yakın zamanımıza kadar da böyle büyük seller geldiği zaman Kâbe’nin içinin su dolduğunu biliyoruz. 
Hatta Mekke’de yaşayan bir mühendis kardeşimiz yıllar önce rüyasında bir gece Kâbe’yi görmüş. Kendisini Kâbe’nin etrafında yüzerek tavaf ediyor diye görmüş, bize kendisi anlatıyor: Ertesi gün gerçekten bir yağmur başlamış. Tabii o Peygamber Efendimiz’in doğduğu mübarek ev tarafından -Şib-i Ebî Tâlib diyorlar Cebel-i Ebû Kubeys’in o tarafından- oradan da misvele veya mesvele denilen tarafa doğru gidiyor. Seller Kâbe’nin etrafından geçerken menfezlerden kâfi miktarda boşalamayınca Kâbe’nin etrafı dolmuş. Hakikaten kapının boyuna yakın sular dolunca o bizim mühendis kardeşimiz de -çok da güzel de yüzerdi, yüzmeyi de severdi, denizde saatlerce yüzerdi- sel suyunun içine atlamış, Kâbe’nin etrafından yüzerek tavaf etmiş. Dünyada sayılı insana nasip olacak bir işi yapmış. Kim bilir böyle bir işi başka kim yapmıştır!
Oralara çok sel gelir, Kâbe’nin duvarı da zaman zaman bu gibi durumlardan zarar görmüştür, tamir edilmiştir. 

وَاِذْ يَرْفَعُ اِبْرٰه۪يمُ الْقَوَاعِدَ مِنَ الْبَيْتِ

âyet-i kerimelerinden anlaşılıyor ki orada duvarlar, temeller vardı. İbrahim aleyhisselam o temelleri yükseltti. İbrahim aleyhisselam’dan önce de orada Beyt-i Muhterem vardı; hürmet gören, Beyt-i Muazzama, kutsal mabet. Allahu Teâlâ hazretlerinin hürmet verdiği, izzet ve itibar verdiği, heybet verdiği o muazzam mabet o zaman da vardı. 
Asırların geçmesiyle sellerden, tabiat olaylarından eski peygamberlerin zamanında ne olmuş?
İbrahim aleyhisselam zamanına gelince yıkılmış, temelleri kalmış. İbrahim aleyhisselam İsmail aleyhisselam ile Kâbe-i Müşerrefe’yi tamamladı. Ondan sonra da çeşitli zamanlarda tamirler oldu. 
Kureyş’in zamanına gelince duvarları çatlamış ve tehlike arz etmeye başlamış. Demişler ki tamir edelim. Ama herkes fevkalade hürmetinden dolayı korkuyor. Kâbe’ye el değdirmekten, tamir niyetiyle bile olsa Kâbe’yi yıkmaktan ödleri patlıyor. 
Kimlerin ödleri patlıyor? 
Daha henüz İslâm gelmemiş, Müslümanlığı bilmeyen Mekkeliler’in yürekleri küt küt atıyor, ödleri patlıyor; Kâbe’nin tamiri için bile olsa yıkılmasını korkunç bir olay olarak görüyorlar.
Ben bir köşeli parantez açayım, hatırınıza iyice girsin diye size çok mühim bir noktayı, beş yıldızlı bir şeyi söyleyeyim:
Peygamber Efendimiz bir keresinde Kâbe’ye bakarak yemin etti ve buyurdu ki; “Ne kadar muhterem ve ne kadar muhteşemsin, ne kadar güzelsin ey Kâbe!” 
Peygamber Efendimiz, Kâbe’ye bakınca sevgisini böyle diliyle ifade etti; “Ama yemin ederim, Allah’a and olsun ki mü’minin kalbi Allah indinde senden daha hürmetlidir, daha izzetlidir, daha kıymetlidir!” dedi. 
Hepimizin, mü’min insanların kalpleri, gönülleri, içleri var… Kalbin kırıldı vs. diyoruz. Mü’minin kalbi Kâbe’den daha muhterem oluyor!
Ben diyorum ki;
“Mekke’nin daha müslüman olmamış olan ahalisi tamir kastıyla bile Kâbe’nin duvarlarını yıkıp da yeniden yapmak üzere, yıkıp da indirmekten ödleri patlarken, korkarken, hürmet ederken, tir tir titrerken; mü’min olan Allah’a, peygambere inanan bir insan öteki mü’minin kalbini bu devirde nasıl kırar?” 
Nasıl olur da mü’minin kalbini kırıcı bir şey yapabilir, nasıl ona eza cefa edebilir, nasıl silah çeker, nasıl kan davası olur, nasıl malına canına yan bakmak olur, nasıl aldatmak, mağdur etmek olur! Olacak şey değil! Ne kadar yanlış bir şey olduğunu ordan anlayın! 
Dönelim rivayetimizin kaldığımız noktasına...
Kureyş’in eşrafı Kâbe’nin duvarları çatlak olduğu zaman indirmişler ve yeniden yapmışlar. Daha ortada İslâm yok, müslüman değiller, müşrikler ama Kureyş Kâbe’ye hürmet ediyor. Duvarları tamamlamışlar, tam o hizaya gelince Hâcer-i Esved’i yerine koyacaklar. Her kabile demiş ki; “Ben Mekke’nin şöyle hürmetli, böyle kıymetli, şöyle itibarlı kabilesiyim. Bu kabilenin reisi olarak bu mübarek taşı bu köşeye benim koymam lazım…” Karşıdaki durur mu, o da böbürlenmiş: “Ben senden daha kıymetliyim, hürmetliyim, benim koymam lazım…” Ötekisinin de damarı kabarmış: “Hayır benim koymam lazım…” demiş. 
Herkes bir iddia ile ortaya çıkıp; “Bu şeref bana aittir, inşaat dolayısıyla yerinden alınmış olan Hâcer-i Esved taşını o köşeye koymak bana aittir…” filan demiş. Tabii büyük bir ihtilaf çıkmış. Nerdeyse kılıçlarına sarılacaklar, bu hususta büyük bir kavga olacak!
En sonunda demişler ki; “Kavga etmeyelim Beyti’l-Harâm’ın, Kâbe’nin etrafındaki muhterem duvarlarla çevrili olan -o zaman duvarları şimdiki kadar geniş değil- Kâbe’nin Bâbüsselâm’ından ilk girecek kimseyi hakem yapalım. O bizden bir tanesini seçer, o zaman kavga etmeyiz, onun seçtiği de taşı koyar, demişler. Böyle beklemeye başlamışlar. Bakalım kim girecek kapıdan diye kapıya dönmüşler. 
Hâcer-i Esved ortada, onlar da kapıya bakıyorlar. Peygamber sallallahu aleyhi ve sellem Efendimiz o gül yüzü ile, selvi boyuyla, güzel endamıyla görünmüş. Herkesin gönlüne bir sevinç yayılmış. Tamam, demişler. Beyt-i Harâm’ın Bâbüsselâm kapısından, duvarlı olan kısmından tesadüfen, tevafukan içeriye Muhammed giriyor. Muhammed’in olması çok iyi, onun hükmüne hepimiz razıyız, demişler. Peygamber sallallahu aleyhi ve sellem’i çağırmışlar. 
Peygamber sallallahu aleyhi ve sellem Efendimiz yanlarına gelmiş ve demiş ki; “Mesele nedir, ihtilafınız nedir?” 
Onlar da anlatmışlar:
“Kâbe’nin bu esnada kenarına Hâcer-i Esved taşını koyacağız ama herkes; ‘Bu şeref bana ait, bu şeref bana ait…’ diye iddia ediyor.”
Peygamber Efendimiz hepsini dinlemiş. Sonra demiş ki; “Bana bir örtü getirin.”
Getirmişler, merak ediyorlar. Örtüyü yaymışlar. Peygamber Efendimiz örtünün üstüne Hâcer-i Esved taşını koymuş, bütün oradaki insanlara, birbirleriyle ihtilaf eden, “Kâbe’ye Hâcer-i Esved’i ben koyacağım!” diye ortaya atılmış olan bütün itibarlı kimselere;
“Her biriniz bu örtünün bir yanından tutun, kaldırın.” demiş.
Herkes tutmuş, herkes örtüyü beraberce kaldırmış. Böylece Hâcer-i Esved’i hepsi kaldırmış oluyorlar. Ne kadar güzel bir çözüm! Herkes bu işten fevkalade memnun, kimse mağdur değil. Bu olaya fevkalade sevinmişler Hâcer-i Esved taşı münasip bir mertebeye yükseltildiği zaman da Peygamber Efendimiz onu yerine oturtmuş. Böylece en güzel insan tarafından en güzel şekilde yerine oturtulmuş. İşte bir adalet örneği! 
Adalet her zaman herkesi memnun edecek tarzda olmaz! Birisi haklı olur birisi haksız olur. 
O zaman ne olacak? 
Hak tutulacak haklı olan tutulacak, o desteklenecek. Bu benim yakınım, bu benim kavmim, kabilem, bu benim arkadaşım, hemşehrim, bu benim dostum, bununla selamımız sabahımız var, menfaatim var…
İslâm’da böyle şey yok!
Kendisinin aleyhinde olsa adalet edecek, Ana-babasının, akrabasının aleyhinde olsa onların aleyhinde hüküm verebilecek! Allah adaleti emrediyor bu çok önemli bir husustur. 
İslâm’da adaletin zıddına, adaleti yerine getirmemeye zulüm derler. Zulüm de İslâm’da haramdır!
Sevgili Akra dinleyicilerim!
Bizim millette -daha doğrusu- ümmette bütün insanların tabiatı bu, herkes böyle: Görünen günahlardan titiz bir şekilde kaçınma var. Aman Allah saklasın tövbe tövbe, estağfirullah diye kaçınıyorlar. 
İçki içer misin? 
“Ne biçim söz, içmem hocam!”
Faiz yer misin? 
“Yemem hocam!”
Yetim hakkı yer misin?.. 
“Yemem hocam…” 
Tamam, güzel, haramlardan kaçınıyor. Ama Allah’ın yasak kılmış olduğu görünmeyen haramlar var, o da haram; onları yapıyorlar. 
Görünmeyen haram nedir? 
Mesela bir haram gıybet; müslümanın müslümanı, onun olmadığı yerde arkasından çekiştirmek, onun kusurunu söylemek. Haram! Hacı babalar, müslüman hanımlar, güzel hacı teyzeler yapıyorlar, müslümanlar bu hataya düşüyor!
Neden? 
Orada görünen bir şey yok, görünmeyen bir şey! Günah göze görünmez oldu mu, dilden, fikirden, davranıştan oldu mu müslümanlar kanıyor, aldanıyor. Yapmamayı beceremiyor, yapıyorlar. 
مَا ظَهَرَ مِنْهَا وَمَا بَطَنَ 
Mâ zahara minhâ ve mâ batan.  
Müslümanın günahın âşikaresinden ve gizlisinden, görüneninden görünmeyeninden kaçınması lazım.
Mesela başka haram nedir? 
Hatırlatayım da herkes kendi kusurunu bilsin:
Mü’minin mü’mine üç günden ziyade dargın kalması da haram!
Peygamber Efendimiz “Haram!” diyor. Birbirine dargın bir sürü insan var; şu sebepten bu sebepten darılmış, kendisini haklı görüyor. Peygamber Efendimiz;
“Bunların en sevaplısı karşısına dargın olduğu insan geldiği zaman selamı ilk verendir, eli ilk uzatandır.” diyor.
“Hocam, ben bir iki defa barıştım da, selam verdim de elimi uzattım da almadı…”
Tamam, o zaman kusur [selam] almayana gidiyor. Sen dargın değilsin, selam verdin; ötekisi inat etti, kusur ona gidiyor. 
Haramlardan birisi de zulümdür. 
Zulüm ne demek? 
Adalet etmemek demek. Adalet olmayan her yerde, her işte zulüm var demektir. İnsan kendisine karşı da adaletli olacak, kendi nefsine karşı da adalet etmediği zaman kendisine karşı zalim olur. Zâlimun li-nefsihî, olur; o da günah. İnsanın kendisine zulmetmesi, adalet etmemesi de günahtır. Başkasının hakkını çiğnemesi de günahtır. Zalim olmayacak, herkes adil olacak. Adil olmak kaidesi genel bir kâide! 
Hadîs-i şerîfte Peygamber sallallahu aleyhi ve sellem Efendimiz mü’minin mü’min kardeşinin imdadına yetişmesini söylüyor, emrediyor ve bunun sevabını bildiriyor. Sıkışmış, perişan, ihtiyacı olan bir mü’minin yanında olmak, imdadına yetişmek, onun işini görüvermek; bu da çok önemli bir husustur. 
Muhterem kardeşlerim!
Allahu Teâlâ hazretlerinin, Rabbimiz’in, âlemlerin Rabbi’nin azabından herkesin tir tir titremesi, korkması lazım! 
Neden? 
Çünkü Allahu Teâlâ hazretleri azametinden, celalinden yakalarsa bazen insanı tek bir suçtan dolayı perişan edebilir, Bunu bilmesi lazım!
Misal bir kadın bir kediyi kapalı bir yere tıkmış, salıvermemiş. Yemek vermemiş, su vermemiş; kedi orada bağıra bağıra ölmüş. Peygamber Efendimiz hadîs-i şerîfte bildiriyor: 
“Bundan dolayı cehenneme girmiş.” 
Kedi öldürdü, kediye zulmetti, merhametsizlik etti diye cehenneme girmiş. Bir kediden dolayı insan cehenneme girebilir!
Gaziler savaş yaptığı zaman ne olacak?
Ganimetler ortaya yığılacak, ondan sonra komutan tarafından veya bir heyet tarafından -beşte biri devlete, hazineye, beytü’l-male ayrıldıktan sonra- dağıtılacak. Ondan önce;
Ben falancayla çarpışırken onda bir kese altın buldum, o benim… Falancanın yüzüğü…”
Öyle şey yok!
Taksimden önce savaştan elde edilmiş malı almaya ne deniliyor? 
Hırsızlık, gulûl deniliyor.
“O ganimet malından çalan kıyamet gününde onunla beraber mahşer yerine gelecek ve ondan dolayı cehenneme, ateşe atılacak, cayır cayır yanacak!” 
Peygamber Efendimiz diyor ki;
“Bir ayakkabı bağcığı, bir nalın bağcığı bile olsa ateşten bir bağcıktır! Her şeyi getireceksiniz, hiçbir şeyi saklamak, yanında tutmak yok!” diyor. 
Savaşlarda bunlara herkesin dikkat etmesi lazım, küçük bir şeyden insan cehenneme yuvarlanabiliyor. 
Yine bir hadîs-i şerîfte bir müjde vardı: 
“Bazen makbul olan bir hasenesinden, bir iyiliğinden dolayı da insan cenneti kazanabilir!” 
Allah’ın işi böyle! Âyetlerden, hadislerden okuyoruz; bazen bize göre saman kadar bir şeyden bir insan cehenneme gidebiliyor, bazen de küçük bir jestten dolayı Allah’ın rızasını kazanıp cennete gidebiliyor. 
Hani bir adamcağız veya bir kadıncağız -iki rivayet var- çölde, köpek susamış diye kuyuya inmiş, köpeğe kuyudan su çekip de su vermiş. Oradan cenneti kazandığını Peygamber Efendimiz bildiriyor. Onun için müslüman hiçbir iyiliği küçük görmez. Zaten o da hadîs-i şerîfte bize emirdir. 
“Hiçbir iyiliği hakir görmeyin, hor görmeyin, küçümsemeyin!” diye emir vardır. Onun için her türlü iyiliğe her zaman gayret edeceğiz, koşturacağız da tabii iyiliğin şümulü de önemli! Kaç kişi bu iyilikten faydalanıyor, kaç kişi bu iyilik dolayısıyla rahatlıyor, önemli. Bin kişiyi memnun edecek bir hayır ile bir kişiyi memnun edecek bir hayrın sevabı derece olarak aynı olmaz; o da bir kâide o da hatırımızda olacak!
Ama mü’minin mü’minin yardımına koşması fevkalade önemli bir olay! Mü’min mü’mini sever, onun sevincine katılır, onun üzüntüsünde de ona ilgisiz kalmaz. Perişan durumunda, muhtaç olduğu durumda da onun imdadına yetişir, koşar. 
“Hızır gibi” diyorlar ya, hastaları çabuk hastaneye götürmek için Hızır Servis var… Mü’minin Hızır Servis gibi mü’min kardeşinin imdadına yetişmesi lazım. 
Bir müslümanın; muhtaç ve perişan, mazlum ve mağdur bir müslümanın imdadına yetişmesinin mükâfatı neymiş, Allah ne mükâfat veriyor? 
Peygamber Efendimiz; “Allah ona yetmiş üç mağfiret yazar!” buyuruyor. 
Yetmiş üç tane mağfiret yazar. Bunun bir tanesi onun dünyada bütün işlerinin düzelmesine, güzel olmasına sebep olur, yeter. Ondan sonra geriye kalan yetmiş iki tanesi de Allah’ın huzurunda, Allah’ın divanında, âhirette, kıyamet gününde ona derece olur. İnsan bir tanesinden o kadar büyük dereceler mükâfatlar hayırlar kazanınca âhirette de kim bilir ne kadar mertebelere erecek! 
Sevgili mü’min kardeşlerim!
O hâlde mü’minliği, imanı, İslâm’ı sadece kendimize mahsus özel ibadetlerimizden ibaret sanmayalım. Sadece namaz, sadece oruç, sanmayalım. Sadece zekât ve sadece hac sanmayalım, mü’min kardeşlerimizin yardımına koşalım. Maddeten yardımına koşalım, mânen yardımına koşalım; etrafımızdaki mü’min kardeşlerimize ne türlü vesile ile ne yapıp da yardımımız dokunabilir, nasıl olur da onun hayır duasını alabiliriz diye fırsat kollayalım. 
Bugün ben büyük endişeler ve korkular içindeyim, mü’min mü’minin mazlum olduğunda yardımına erişmediği zaman kabirde azap da görecek! 
Onun için ben çok korkuyorum. Biz namaz kıldık, hacca gittik, oruç tuttuk, Ramazan geçti, zekâtımızı verdik, daha ne var?..
Rahmetli bir arkadaşım vardı:
“Hocam, söyle, ne kadar hayır varsa hepsini yapmaya çalışıyoruz. Hiçbir tanesini eksik bırakmadık, varsa söyle sırala, liste ver…” diyordu. Kendisinin bütün hayırları yaptığını düşünüyordu. Hâlbuki dünya üzerinde bu kadar müslüman, bu kadar mağdur, mazlum, bu kadar aç var. Afrika’yı bilmiyoruz, burnumuzun ötesini görmüyoruz Somali’nin perişanlığını biraz öğrendik. Afrika’da birçok yerde açlıktan, kuraklıktan, hayvanların otlarının nasıl perişan olduğunu biliyoruz. 
Hani adalet vardı, insan hakları vardı, insanların kendisini idare etme hakkı vardı! Hani zulüm yoktu, baskı yoktu!..
“Ben müstakil olmak istiyorum, hürriyet istiyorum!” diyen insanlara baskı, evlerini yıkmak, şehirlerini perişan etmek, harabeye çevirmek; delikanlıları işkenceyle öldürmek, kadınlara kötülük etmek… Yirminci yüzyılda insanoğlunun bin bir türlü yüz karası olaylarını duyuyoruz! 
Bunların hepsine bizim yardımcı olmaya çalışmamız, hiçbir şey yapamasak bunun derdini içimizde tutmamız lazım!
“Mü’minlerin derdiyle dertlenmeyen mü’min gerçek mü’min sayılamaz!” 
“Mü’minler bir vücut gibidir; birbirlerinin acısından üzülürler, sevincinden sevinirler!”
Ekmeklerini bölüşmeleri lazım, imkânlarını bölüşmeleri, çalışmaları lazım. 
Ben hatırlıyorum: Düzce’de bir hafız kardeşimiz ben orada vaaz verdiğim zaman yanıma geldi. Kendisini çok takdir ediyorum. “Hocam, ben Kafkasyalı, Gürcistanlı, Gürcü kökenliyim.” dedi. Kendisi hafız, emekli olmuş. “Burada emekli oldum, şimdi mütebaki ömrümü, bundan sonraki zamanımı gidip Gürcistan’da ecdadımın diyarında Kur’an öğretmekle geçirmek istiyorum ama imkân bulamıyorum.” dedi. Dedim ki;
“İmkân bizden, hemen sen pasaportunu hazırla! İmkân bizden, sen oraya git!” dedim. 
Sonra da duyuyorum: Nice nice gruplar Müslüman Kardeşler Kafkasya’da dünyanın birçok yerinde nice nice güzel hizmetler yapmaya başlamışlar. 
Neden? 
Bu hadîs-i şerîflerden [dolayı]!
Mü’minin mü’minin imdadına koşması lazım! 
Rahmetli [Mehmed Zahid Kotku] Hocamız’ı hatırladım, nur içinde yatsın, Allah makamını âlâ eylesin, mübarek Cuma gününde cümle mevtamızla beraber müstesna ikramlar ile taltif eylesin. Mü’min mü’minin yardımına koşacak. Bu hafız efendi gibi onun ihtiyacını görmeye gidecek. [Mehmed Zahid Kotku] Hocamız derdi ki;
“Bir insanın mânevî ihtiyacı maddî ihtiyacından çok çok daha önemlidir!” 
Çünkü sen sofra kurarsın, yemek yedirirsen mide dolar. Bir dahaki öğüne kadar açlığı gider, ondan sonra yine acıkır. Üstüne bir şey giydirirsen elbise yıpranır, bir zaman sonra yine üstüne palto ister, elbise ister… Ama en önemlisi onu doğru yola sevk etmektir, ona imanını öğretmektir, İslâm’ı öğretmektir, hidayetine ermesine vesile olmaktır! Onun için en güzel hizmet budur çünkü ebedî ve sonsuz olan cenneti kazanmasına yardımcı oluyorsun. İnsanı mü’min eylediğin zaman, küfürden çekip imana gelmesine vesile olduğun, dalaletten hidayete gelmesini sağladığın, gafletten uyanıp hak yola girmesini sağladığın zaman onun âhiretini kurtarmış oluyorsun; en büyük hizmet bu! 
Bütün gayretimiz ondan, yazdığımız yazılar, makaleler, konuşmalar hep onun için! Vakıflarımızın yaptığı çalışmalar hep onun için! Önce hidayet, doğru yol, İslâm’ı, imanı tam öğrenmek; ondan sonra da maddî-mânevî her türlü ihtiyacına koşmak!
Düzceli hafız kardeşimiz kim bilir belki şu anda Gürcistan’da Kur’an öğretiyordur, nice talebeler yetiştirmiştir, Allah razı olsun. İşte hepimizin aynı duygular içinde olmamız lazım ve dünyanın her yerine yayılmamız lazım. 
Sahabe-i kirâm bizim büyüklerimiz, onlar bizim örneklerimiz; Peygamber Efendimiz’in hayatından sonra hepsi ne yaptılar? 
Dünyanın her tarafına dağıldılar. Hepsi İslâm’ı yaymaya, öğretmeye koşuştular. Bizim de bu devir, şimdi o devirdir. İslâm’ı yaymak için dünyanın her yerine yayılmamız gerekiyor. Her yerdeki müslümanların hem maddeten hem mânen hem imanen imdadına yetişmemiz, onların iyi bir müslüman olmasına çalışmamız, refahına, saadetine, mutluluğuna, karnının doymasına, tehlikelerden kurtulmasına da yardımcı olmamız gerekiyor.
Allah bizi, ömrünü rızası yolunda geçiren kullarından olmaya muvaffak eylesin. Tevfîkini refîk eylesin. Bize yardımcı olsun. Ömrümüzün bir saniyesini bile boşa geçirmeden değerlendirerek yaşayalım. Rabbimizin huzuruna sevdiği razı olduğu kul olarak varalım. 
Sevgili Akra dinleyicileri, cumanız tekrar mübarek olsun.